je slikt mijn letters bedachtzaam in
en kust de jouwe over heel mijn lichaam
ik draag je klinkers op mijn lenden
je zinnen om mijn nek gedraaid
versmachtend geef ik nog eens toe
aan mijn dichtgenaaide lippen
aan je verleden op mijn huid
opnieuw bezwijk ik en vergeet
hoe je stof het licht tot donkeren maant
en mij in die schaduw plaatst
© Emmeline Schelfhaut
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dit bijzonder intiem en tragisch gedicht herleeft in een teloorgegane wisselwerking tussen twee mensen. De wisselwerking is opgeheven en net daarom blijft het zo aantrekkelijk om er opnieuw aan toe te geven. Slikken en bezwijken, vandaar de dichtgenaaide lippen. Kussen en verdwijnen, vandaar het 'verleden' op je huid. Maar toegegeven: het is zalig voor even te vergeten dat je straks opnieuw vergeten wordt.
Een reactie posten