De eindeloos duistere bühne
draagt in haar flanken
de werveling van gitzwarte gordijnen
Langzaam zakt de zon achter de einder
huist volstrekte stilte
volstrekt donker
Komt de zwaai van de dirigent, begint de opera
de eerste sterren schuifelen
door het canvas van het firmament
een fonkelende melodie van kwetsbaar licht
Weldra verschijnt de protagonist, verlicht
door de stralen van een glorieuze zonderling
schittert hij op deze nocturne
Een getekend en ingevallen gezicht
getuigt van zijn ouderdom
Toch brengt hij ieder etmaal weer
zijn replieken
nu eens als sikkel, dan weer als bol
danst hij om zijn publiek heen
Maar plots schieten de lichten aan
protagonist en figuranten snellen weg in allerijl
Het publiek klapt, een nieuwe dag
© Thomas Belligh
(Geschreven in het kader van het project 'Nachtgezicht')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten