dinsdag 6 november 2007

Gedicht verwijderd.

© Soo Mee Provoost
Gepost door

1 opmerking:

Het krakende ei zei

Indrukken, suggesties en associaties, meer heb je vooralsnog niet in handen om uit te leggen wat de charme is van dit gedicht.

In het begin lijkt het gedicht om een liefdesrelatie te gaan. Een liefde die zomaar in stilte oplost: 'ik wist niet dat indrukken ook vervagen'. Toch is er sprake van een gemeenschappelijke geschiedenis 'hoewel het lijkt alsof we slechts fouten herhalen uit een ver verleden'. Geen wonder dat deze relatie niet kan fungeren als een toonbeeld van liefde:

'hoe slecht wij dienen als metafoor voor de liefde'.

Maar als je het gedicht verder 'ontbladert' dan komt er een onderliggende lectuur aan de oppervlakte. De verhouding van de auteur tegenover het schrijfproces, wat dan uitmondt in een bijna poëticaal gedicht, schemert nu even door.

'Ik speurde je bleke huid op' is dan een beeld voor de dichter die zich buigt over het witte blad of beter gezegd 'perkament' waarbij meteen de link met 'huid' en 'geschiedenis/verleden' wordt blootgelegd.

Maar al gauw blijkt hoe ontoereikend het woord is om één en ander uit te beelden of hoe het gedicht slecht(s) dient als louter metafoor voor de liefde.

Ik weet niet of mijn vluchtige interpretatie standhoudt. Toch zie ik diezelfde thematische tweeledigheid opduiken in het volgende gedicht van Lucebert:


haar lichaam heeft haar typograaf


spreek van wat niet spreken doet/
van vlees je volmaakt gesloten geest/ maar mijn ontwaakte vinger leest/ het vers van je tepels venushaar je leest

leven is letterzetter zonder letterkast/ zijn cursief is te genieten lust/ en schoon is alles schuin/ de liefde vernietigt de rechte druk / liefde ontheft van iedere druk

de poëzie die lippen heeft van bloed / van mijn mond jouw mond leeft / zij spreken van wat niet spreken doet

6 november 2007 om 11:15

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)