die wenk bij het laven
geeft me hoge hakken
waarmee ik verdwaal
mijn mond krijst kleuren
jouw zilveren tong zwijgt
- hoe zie ik eruit?
mijn adem betast de grens
tussen de wereld en dit gedicht
Wetend
ik ben mijn beste vriend
© Mathijs Tratsaert
De olifanten (1948), Dalí
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Door je beste vriend gewurgd in spiegelbeeld. Met als resultaat eigenliefde (schrale troost) dooier dan de stilte die erop volgt. Loop dan nog eens op hoge hakken...
Een reactie posten