Uitgebreid dineren bij kaarslicht
op een warme zomeravond
mijn limoenen lijfje
op vleugels
de slaapkamer opzoeken
en tot rust komen
op wit satijnen lakens
mijn lustig lijfje
op een veilige afstand
maar eenmaal in slaap gesukkeld
moe van de bloedrode wijn
en de kersen
doorprik ik
elke illusie
en vlieg de maan tegemoet
© Daan Borloo
Ik huilde
ze vroeg het zich nog even af
maar het was onmiskenbaar
ze ging
Ik bleef en kreeg overzicht
een stekend overzicht dat tolde
en groeide in mijn hoofd
Ik wist
dat ook ik zou moeten gaan
© Sam David
klamme handen
droge mond
wind in het gezicht
radeloos
doorgaan
doorgaan
doorgaan
lopen, ja, lopen
de hele nacht lang
radeloos
klamme handen
droge mond
wind in het gezicht
radeloos
doodgaan
opgeven, ja, opgeven
de nacht duurt nog lang
© Bram Van Hecke
In een hoekje zit een man
een gewone man
- of had je andere verwachtingen? -
hij zegt niets, voelt niets, weet niets
maar hij leeft, ademt, briest
ooit het ochtendgloren gezien
ooit de schittering van het water mogen aanschouwen
nu slechts een doodgewone man in een donker hoekje
jou ontgaan, de maatschappij ontgaan
verloren en vervlogen, afgedankt
daar zit hij dan
mijn vriend
ik had je anders verwacht
te zien
© Sam Ecker
Notte, mijn liefste nimf
jouw ravenzwarte haren, jouw duistere drapages
dansen in mijn kamer, onnavolgbaar.
De kuiltjes in je wangen, de gaten die je slaat
in mijn parket meen ik te begrijpen, zonneklaar
leg ik jou de zaken uit maar jij blijft dansen en
de zoetgeurende wervelwinden die uit jouw
pirouetten waaien doven mijn kaarsen één na één.
Ik stamel schemerende woorden totdat ik volledig
door jou, stilzwijgend duister licht, word opgeslokt
Ik kind van de zon, verklaar jou mijn liefde
Jij, roofdier van de nacht, grijpt me en doet jezelf tegoed aan mij
Tot je rivale bij het ochtendgloren wakker wordt,
dan zweef jij, ijl als lucht, mijn kamer uit
en laat mij achter, waarna ik mijn wonden lik.
© Thomas Belligh
De klok tikt en tikt
Morpheus krijgt me maar niet
te pakken
vanuit mijn venster sla ik
de verlaten straten
onzichtbaar gade
de heldere stralen
van het maanlicht
verlichten de duistere
lugubere steegjes
nooit was het zo rustig
zo kalm
kan ik als enige de slaap niet vatten?
© Jasper Vangaever
Het was op een avond
lang geleden
toen de zon het hoofd liet zakken
en aan de hemel
niets meer te verwachten viel
geen maan, geen sterren
in de verste verte geen planeten
Het was op die avond
dat ik een engel zag
ze sprak tot me
niets dan betoverende klanken
rolden over haar lippen van velours
met haar handen gebaarde zij
haar te volgen naar de bron
Het was op die avond dat ik haar lichaam
zuiverder dan water vond
© Reuben Martens
Toen ik heel zachtjes
zonder BOE! of BAH!
je gedachten van hun kledij ontdeed
want naakt zijn woorden zoveel mooier
huiverde je
je blote herinneringen vlogen
terug naar die paraplu
die je laconiek in de mand had gedropt
je besefte niet
dat zij nu voor het grijpen lagen
je dacht aan je moeder
hoe ze dit gedrag zou afkeuren
even selectief blind zou worden
als zout op de wonde
je vunzige gedachten niet zou willen zien
je vader
die op datzelfde moment de koffer in dook
met een schaars geklede dame
niet veel ontkleden aan
veel woorden schuilen daar niet achter
de nacht vleide zich tegen je aan
bracht je twijfels
ik zag het meteen
want je gedachten wilden schreeuwen
maar voor woorden was het niet.
© Daan Borloo
Op een zondag
een zonnige dag
in de duinen
golven van zand
waarin wij samen onderduiken
telkens weer
kopje-onder
in onze herinneringen
gulzige slokken
zandlopertijd en
voorbijdrijvende gedachten
tot wij ons verslikken in
het duister van
een blauwe maandag
© Tomas Uittenhove
Zachtjes
zo sloop ze mijn kamer in
en vulde haar met zwarte gloed
Ik weet wat ze doet
ze nestelt zich als een jong rond mij
ik houd mijn ogen open, hoor
gedoofde stemmen op de achtergrond
verlangens glijden weg en dromen bloeden verder uit
een verbroken stilte, ik in gedachten
onthoofd
Ze kent het lied
schreef het met eigen pen
gelooft in het licht
maar ziet het niet
Dapper sluit ik mijn ogen
nog voor ze mij laat vallen
Zachtjes
zo sloop ze terug mijn kamer uit
en vulde haar met gouden gloed
© Bo Alfaro Decreton
Een storm onttrekt de maan aan het gezicht
verdwijnt haar licht terwijl ik zing
om het onweer te vergeten
buiten wast de nacht
zich met mensen die ik heb gekend
en die gestorven zijn
geborgen in mijn bed schrijf ik hen
over de koude die ik voelde
en die ik nooit meer zal vergeten
© Nico Himpens, Aron Minne, William Potigny en Wouter Stemgee
