Toen ik heel zachtjes
zonder BOE! of BAH!
je gedachten van hun kledij ontdeed
want naakt zijn woorden zoveel mooier
huiverde je
je blote herinneringen vlogen
terug naar die paraplu
die je laconiek in de mand had gedropt
je besefte niet
dat zij nu voor het grijpen lagen
je dacht aan je moeder
hoe ze dit gedrag zou afkeuren
even selectief blind zou worden
als zout op de wonde
je vunzige gedachten niet zou willen zien
je vader
die op datzelfde moment de koffer in dook
met een schaars geklede dame
niet veel ontkleden aan
veel woorden schuilen daar niet achter
de nacht vleide zich tegen je aan
bracht je twijfels
ik zag het meteen
want je gedachten wilden schreeuwen
maar voor woorden was het niet.
© Daan Borloo
(Geschreven in het kader van het project 'Nachtgezicht')
Geen opmerkingen:
Een reactie posten