Het was op een avond
lang geleden
toen de zon het hoofd liet zakken
en aan de hemel
niets meer te verwachten viel

geen maan, geen sterren
in de verste verte geen planeten

Het was op die avond
dat ik een engel zag
ze sprak tot me

niets dan betoverende klanken
rolden over haar lippen van velours
met haar handen gebaarde zij
haar te volgen naar de bron

Het was op die avond dat ik haar lichaam
zuiverder dan water vond


© Reuben Martens

(Geschreven in het kader van het project 'Nachtgezicht')