Notte, mijn liefste nimf
jouw ravenzwarte haren, jouw duistere drapages
dansen in mijn kamer, onnavolgbaar.

De kuiltjes in je wangen, de gaten die je slaat
in mijn parket meen ik te begrijpen, zonneklaar
leg ik jou de zaken uit maar jij blijft dansen en
de zoetgeurende wervelwinden die uit jouw
pirouetten waaien doven mijn kaarsen één na één.

Ik stamel schemerende woorden totdat ik volledig
door jou, stilzwijgend duister licht, word opgeslokt
Ik kind van de zon, verklaar jou mijn liefde
Jij, roofdier van de nacht, grijpt me en doet jezelf tegoed aan mij

Tot je rivale bij het ochtendgloren wakker wordt,
dan zweef jij, ijl als lucht, mijn kamer uit
en laat mij achter, waarna ik mijn wonden lik.


© Thomas Belligh

(Geschreven in het kader van het project 'Nachtgezicht')