Langzaam
door je gangen
Snuiven
de vertrouwde geur

Open deuren
en doe ze weer dicht
Zie herkenbare ruimten
en verlaat ze weer

De laatste deur
mijn hart op de klink
klaar om te verdwijnen


© Elke Vandamme

Sterfelijkheid

“Er zijn van die dagen dat een mens het allemaal wel bekeken heeft”

Ongeveer tien jaar geleden overleed dichter Herman de Coninck op een dramatische manier tijdens een literair congres in Lissabon in de armen van een bekende dichteres.
Leven beschouwde Herman “als een erfelijke ziekte die wordt doorgegeven”.
Herman die zijn hele leven lang zieltjes wilde winnen voor de poëzie, stond voor de democratisering van de poëzie of zoals hij het zelf formuleerde:

“Toen ik ooit lesgaf, poëzie aan jongens die daar helemaal niet om gevraagd hadden, was de eerste vraag: moeten we dat kennen voor het examen? Nee, voor het leven, zei ik. En de tweede vraag was: waartoe dient dat dan? Ik vond dat een domme vraag. Poëzie dient namelijk nergens toe en dat is op zich al een verdienste in een wereld die verpest wordt door utilitarisme.” (Uit: Over de troost van pessismisme)
Niet het streven naar onsterfelijkheid was het die Herman dreef, maar de liefde voor de poëzie. Lichtvoetig en schitterend.


De plek

Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,
thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.
Er is niets te zien, en dat moet je zien
om alles bij het zeer oude te laten.

Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.

Beste Eliza

Dit wazig universum (dat je terecht titelloos laat) weet je met onthutsende eenvoud deining te geven. Het is angst die paralyseert, een verstikkende stilte genereert, je af en toe naar beneden zuigt. Eensklaps en toch enigszins verwacht (kom jij, kwam jij?), komt de redder op zijn vlot, hijst je in zijn armen en legt je oor te luister tegen zijn minnend hart. En daar de rust.

Op deze link wordt alles 'opgeklaard':

http://users.fulladsl.be/spb16507/hetkrakendeei/

Verloren oorlog

liefde en vrijheid
langdurig voor gevochten,
lot bepaalde iets anders

boeien branden als sigaren
bovenop mijn naakte huid,
bewust stop ik met ademen

tralies, koud en zwart als gothic
't insluit mijn bleek en warm lichaam,
terwijl ik mijn hoofd buig

mijn prins op zijn witte
merrie is gekomen in de nacht,
mijn ogen kijken in die

van de Engel des Doods
viva la vida,
vergiffenis


© Kim Depickere

Scheldwoorden uit jouw mond
Op mij gemunt
Een reden heb je niet
Gebroken vriendschap

Het pistool in je hand
Op mij gericht
Je vinger om de trekker
Trillend tot overhalen
Bewogen

De laatste kogel
In mijn hart
Ik ben niet langer
Jouw vijand


© Sanne Vandamme

Liefde doodt

mijn geliefde gaat weg
maar niet mijn pijn

een mes op mijn pols
de pijn blijft, stroomt
samen met het bloed
mijn lichaam door

een traan spat samen
met mijn dromen uiteen

één horizontale beweging
zoveel bloed dat mij verlaat
maar niet mijn pijn
maar niet mijn haat

mijn bloed vloeit samen
met mijn leven weg

ijzeren lemmet klettert
op de warme ondergrond
ogen wijdopen gesperd
verenigd met mijn geliefde


© Kim Depickere

Gedicht verwijderd.

© Soo Mee Provoost

Haar wispelturigheid

verdwaald lijk je wel
slenterend
eenzaam langs de vloedlijn

eb
steeds verder, verder
ze wenkt je

vloed
steeds dichter, dichter
ze brengt je

verbaasd lijk je wel
haar temperament
zo wispelturig
en toch vol regelmaat


© Emmeline Schelfhaut