verdwaald lijk je wel
slenterend
eenzaam langs de vloedlijn
eb
steeds verder, verder
ze wenkt je
vloed
steeds dichter, dichter
ze brengt je
verbaasd lijk je wel
haar temperament
zo wispelturig
en toch vol regelmaat
© Emmeline Schelfhaut
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ongekunsteld, zonder artistieke beeldspraak, typisch dichterlijke versieringen valt dit gedicht vlekkeloos samen met zijn eigen verklaring – 'commentaar overbodig'.
Ook het gedicht zelf presenteert zich als wispelturig. De 'wispelturigheid' kan letterlijk verwijzen naar het eindeloze deinen van de zee, maar evengoed fungeert de zee hier als beeld voor het begrip 'wispelturigheid'. Zo bewegen wij heen en weer, onstandvastig en toch vol regelmaat wegens de nauwgezette parallelle structuur van het gedicht.
Poëzie blijft een kwestie van wonderen. Ook de dichter kijkt ervan op als zijn woorden ineens opkomen ('ze brengt je') en zo gegroepeerd staan dat het effect sterker is of gewoon anders dan het effect dat hij in eerste instantie beoogde. Het zijn immers de woorden als drager van betekenis die in hun samenhang betekenis genereren. Zo is de dichter na gedane arbeid ook maar een lezer naast alle andere lezers van het gedicht. Niet meer, maar ook niet minder.
Enfin, je voelt ons al komen en het kan misschien vreemd in de oren klinken, maar alweer valt er iets te zeggen voor een poëticale interpretatie. Bij deze laten wij een dergelijke lezing graag aan jou over, waarbij wij je toch het volgende opmerkelijke akkefietje niet willen onthouden dat hier naadloos bij aansluit: Het element 'wispel' in wispelturig betekent 'zacht spreken', 'fluisteren'.
Je ziet het of je ziet het niet. Dit is net de sensatie van poëzie.
Prachtig gedicht..
Hoe de zee toch zo'n personificatie kan zijn..
Echt mooi..graag gelezen
Xx
Een reactie posten