Hoe ik de deur achter mij dichtsloeg
En jij naar mij keek
En jij bleef staren
En jij bleef afvragen
Hoe onze woorden vervaagden
Hoe onze woorden vielen
Hoe ze als bladeren dwarrelden
En ze as en puin waren
En ze as en puin bleven
Omdat ze niets meer betekenden
Omdat betekenis relatief is
En er van betekenis geen sprake was
Omdat we voorbij datgene waren
Omdat we veel verder waren
Doordat we elkaar kenden
Door en door kenden
Tot we vreemden waren
Tot we vreemden waren voor elkaar
En niet voor de Ander
En niet voor onszelf
Maar alleen voor dát Ander
En alleen voor jou
Hoe ik mijzelf voelde huilen
Hoe ik de tranen voelde rollen
Maar niet over mijn wangen
Maar niet over jouw wangen
Want jij keek naar mij
Omdat ik niet durfde te kijken
Omdat jij zou kijken
En ik wist dat ik dat zou zien
Wat ik het meest van al vreesde
En jij wist dat
En jij wist dat dat die Waarheid was
Maar toch keek je
En keek ik niet
En draaide ik weg
Naar de deur toe
Naar de vrijheid toe
Ik vluchtte
Ik ontkende
Jij was
Ik was
Jij wist
Hoe ik de deur achter mij dichtsloeg
En jij naar mij keek…
© Andries Verslyppe
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Zoals je zelf aangeeft in de titel, is deze idylle niet echt een idylle en als ze het dan toch is, is ze het op een eerder ongelukkige wijze (nr. 13). Dit idee wordt met mondjesmaat kracht bijgezet in het gedicht zelf. Hoe onnoemlijk mooi tragisch is het gegeven dat beiden weten, weten dat dat Ander hen tot vreemden van elkaar gemaakt heeft. En dat ze zich beiden zo sterk bewust zijn (heden) van het dichtslaan van de deur als scharniermoment (tussen verleden en toekomst, tussen oud en nieuw?).
"Nice to meet you stranger, maar jij bent anders (en zo mooi) en laat mij hier net nu niet ongemakkelijk bij gaan voelen. Het liefst van al ontken ik. Ontkennen staat me vrij. Maar ik druip het af, weet je. Je weet het. Het trekt aan maar ik laat los omdat ik weet dat ik anders niet los zou kunnen laten. Ik zou het zelfs geen keuze durven noemen. Het is ter goeder trouw, beslist."
Op een ‘ongelukkige manier’ en toch ter goeder trouw. Zo voelt het, ook voor de lezer die de deur achter zich dicht weet slaan.
Een intrigerend gedicht! Een bijzonder en vernieuwend (voor mij toch) staaltje poëzie (want die naam is het waard!)
sterk, opnieuw... Net als die andere die ik van je gelezen heb!
Liefs
Een reactie posten