mijn geliefde gaat weg
maar niet mijn pijn
een mes op mijn pols
de pijn blijft, stroomt
samen met het bloed
mijn lichaam door
een traan spat samen
met mijn dromen uiteen
één horizontale beweging
zoveel bloed dat mij verlaat
maar niet mijn pijn
maar niet mijn haat
mijn bloed vloeit samen
met mijn leven weg
ijzeren lemmet klettert
op de warme ondergrond
ogen wijdopen gesperd
verenigd met mijn geliefde
© Kim Depickere
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Dit gedicht snijdt diep. Er is de ijdele hoop dat fysieke pijn de innerlijke pijn verzacht. Dit is verloren controle over liefde die niet meer is en haat die blijft. Dood lijkt het leven andersom.
Wauw.. hier word ik toch wel stil van...
N.
dit heeft wel een beetje een hoog emo-gehalte of zo.
Een reactie posten