Ik waan mezelf een vogel
vliegend door de lucht
Ik waan mezelf een vogel
die voorbij berg en bomen vlucht
Ik waan mezelf een wolk
geen bekommernis noch leed
Ik waan mezelf een wolk
die door het luchtruim gleed
Ik waan mezelf een ster
zo'n witte fonkellach
Ik waan mezelf een ster
die 't begin en 't einde zag
Ik waan mezelf, ik waan mezelf
mijn hele leven al
Waan ik mezelf, waan ik mezelf
voorbij berg en boom en dal
Maar vooral waan ik mezelf,
waan ik mezelf bij jou!
Om je te zeggen hoeveel ik juist,
ja hoeveel ik van je hou...
© Jordy Vanderstukken
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Mooie vlucht die je hier neemt, eenvoudig, ongedwongen en 'sans gêne'; alsof de liefde hier niets anders doet dan de natuurlijke loop der dingen volgen, al van bij het begin, zonder zich ook maar ergens zorgen om te maken. Deze liefde zweeft onvoorwaardelijk voort, als was het in een droom en wie zijn wij om die te doorprikken?
mooi! een gedicht met een heel mooi ritme, viel me wel op!
Hij zit knap in elkaar en de eenvoud maakt hem zo eerlijk, lief en veelzeggend!
Xx
Een reactie posten