ik heb gewacht tot bloemen
op mijn graf de sneeuw verjaagden
ik heb gedroomd dat ik tussen kleine klokjes
ontwaakte en mijn leven andermaal hervatte
- toen jij me koelbloedig vermoordde
met je ijskoude woorden mijn bloed deed stollen
een traan bevroor, vereeuwigd op mijn wang -
ik heb gewacht tot de zon
bij mijn graf de droefheid verborg
ik heb gedroomd dat ik in de geur van lavendel
ontwaakte en mijn laatste traan liet vloeien
© Emmeline Schelfhaut
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Deze twee ogenschijnlijk tegengestelde werelden ontmoeten elkaar in het wachten, een slaaptoestand die zijn hoop in dromen koestert. Ondertussen de 'dood', ijskoud en hard en de geur van lavendel die nog moet komen, als was het wachten op Godot.
Een reactie posten