Poëzie gaat niet om grenzen stellen
poëzie gaat grenzeloos voorbij
aan licht en duister
bracht dichter na dichter
dichter bij u
de nacht
Het is bijna zover! Het krakende ei staat op het punt open te breken en voor het tweede jaar op rij naar buiten te treden. Een nacht barstensvol poëzie over de poëzie van de nacht.
Op woensdag 11 mei om (n)acht uur 's avonds kunt u zich vergapen aan een schare dichters en andere artiesten in de Koninklijke Gaanderijen (Albert I-Promenade 74) te Oostende. Kaartjes zijn te verkrijgen aan de receptie van het Onze-Lieve-Vrouwecollege Oostende. Voor (n)acht euro krijgt u van ons een onvergetelijk Nachtgezicht met aansluitend een natje en een droogje voorgeschoteld. Kippenvel verzekerd!
Je speelt een dubbelrol
duister en licht
we slijpen het licht aan duister
zonder donker geen licht
zonder licht
niets dat groter is
een waardige balans in strijd
zoals licht likt aan de nacht
zo slokt het donker licht op
en verdwijnt
© Ynne De Wever
Avondrood overheerst
alles
ik zie haar
hoor haar
voel haar
in mij vallen
woorden vervliegen
stemmen vervagen
een vergeten verlangen verschijnt
ziltzoekende zondaar
kijk me aan en wacht
voel hoe de dag verdwijnt
kleur mijn duisternis
nog deze nacht
© Jade Hoornaert
urenlang
staarde ik voor me uit
probeerde ik sterren voor me te winnen
al kwamen die nooit binnen handbereik
bleven treiterend ver weg
de maan was mij te groot
liet ik onberoerd
meermaals reikte ik mijn hand uit
urenlang
de nacht verspilde mij
© Bo Alfaro Decreton
Donker
licht
en alles wat daar
tussen ligt
schreeuwend grijs
krijsend blauw
jankend geel
en schrijnend groen
achterlijk bruin
brandend oranje
spuwend zwart en
verraderlijk wit
brakend roze
In de donkere nacht
zijn wij niet alleen
het schreeuwende grijs van de steeg dat in krijsend blauw van de ondergaande hemel is omhuld
jankend geel daalt ook de einder, trekt schrijnend groen uit de bladeren van bomen die achterlijk bruin blijken te zijn
brandend oranje van zwartspuwende vlammen die uitslaan in een verraderlijk wit licht
brakend roze drab klettert uit de mond van de dronken maatschappij, die met heel zijn gewicht te pletter stort op het schreeuwende grijs van het trottoir
krijsend blauw water overspoelt de dijken vol lieden, ongestoord en verdronken in waanzin
jankend geel zijn de kranten die dagelijks schrijven over geweld, moord en doodslag
schrijnend groen is het gras dat niet meer groener is aan de overkant maar stilaan achterlijk bruin wordt door de verplettering van zijn vertrappelaars
brandend oranje zijn de monden van de criticasters, die niets liever doen dan zwartspuwen over alles en nog wat
verraderlijk wit zijn de wolken die wij zien wanneer wij omhoogkijken door onze brakend roze bril
donker in de nacht is het niet en we zijn niet alleen
© Reuben Martens
Daar staat ze dan
schuifelend trippelend glij ik
teen voor teen haar richting uit
Ze kijkt weg, herkent me niet
en ik, schoorvoetend, durf niet meer
en toch ben ik een man met een plan
zo kent ze mij
Was dat het zwiepen van haar ogen
als een ongenadige en geile zweep
ze tracht me te verleiden tot één
van haar vele escapades
zoveel gebeurd, zo snel vergeten
samen, maar eigenlijk gewoon alleen
Onberoerd ga ik verder
sla op hol en ren en zij
verdwijnt steeds verder
en ik kom dichterbij
zo duister was ze nog nooit
Plots tuimel ik en grijp
haar sluier, ruk hem af
en duw mijn lippen op haar
ze tolt, de nacht
© Sam Ecker
Uitgebreid dineren bij kaarslicht
op een warme zomeravond
mijn limoenen lijfje
op vleugels
de slaapkamer opzoeken
en tot rust komen
op wit satijnen lakens
mijn lustig lijfje
op een veilige afstand
maar eenmaal in slaap gesukkeld
moe van de bloedrode wijn
en de kersen
doorprik ik
elke illusie
en vlieg de maan tegemoet
© Daan Borloo
Ik huilde
ze vroeg het zich nog even af
maar het was onmiskenbaar
ze ging
Ik bleef en kreeg overzicht
een stekend overzicht dat tolde
en groeide in mijn hoofd
Ik wist
dat ook ik zou moeten gaan
© Sam David
klamme handen
droge mond
wind in het gezicht
radeloos
doorgaan
doorgaan
doorgaan
lopen, ja, lopen
de hele nacht lang
radeloos
klamme handen
droge mond
wind in het gezicht
radeloos
doodgaan
opgeven, ja, opgeven
de nacht duurt nog lang
© Bram Van Hecke
In een hoekje zit een man
een gewone man
- of had je andere verwachtingen? -
hij zegt niets, voelt niets, weet niets
maar hij leeft, ademt, briest
ooit het ochtendgloren gezien
ooit de schittering van het water mogen aanschouwen
nu slechts een doodgewone man in een donker hoekje
jou ontgaan, de maatschappij ontgaan
verloren en vervlogen, afgedankt
daar zit hij dan
mijn vriend
ik had je anders verwacht
te zien
© Sam Ecker
Notte, mijn liefste nimf
jouw ravenzwarte haren, jouw duistere drapages
dansen in mijn kamer, onnavolgbaar.
De kuiltjes in je wangen, de gaten die je slaat
in mijn parket meen ik te begrijpen, zonneklaar
leg ik jou de zaken uit maar jij blijft dansen en
de zoetgeurende wervelwinden die uit jouw
pirouetten waaien doven mijn kaarsen één na één.
Ik stamel schemerende woorden totdat ik volledig
door jou, stilzwijgend duister licht, word opgeslokt
Ik kind van de zon, verklaar jou mijn liefde
Jij, roofdier van de nacht, grijpt me en doet jezelf tegoed aan mij
Tot je rivale bij het ochtendgloren wakker wordt,
dan zweef jij, ijl als lucht, mijn kamer uit
en laat mij achter, waarna ik mijn wonden lik.
© Thomas Belligh
De klok tikt en tikt
Morpheus krijgt me maar niet
te pakken
vanuit mijn venster sla ik
de verlaten straten
onzichtbaar gade
de heldere stralen
van het maanlicht
verlichten de duistere
lugubere steegjes
nooit was het zo rustig
zo kalm
kan ik als enige de slaap niet vatten?
© Jasper Vangaever
Het was op een avond
lang geleden
toen de zon het hoofd liet zakken
en aan de hemel
niets meer te verwachten viel
geen maan, geen sterren
in de verste verte geen planeten
Het was op die avond
dat ik een engel zag
ze sprak tot me
niets dan betoverende klanken
rolden over haar lippen van velours
met haar handen gebaarde zij
haar te volgen naar de bron
Het was op die avond dat ik haar lichaam
zuiverder dan water vond
© Reuben Martens
Toen ik heel zachtjes
zonder BOE! of BAH!
je gedachten van hun kledij ontdeed
want naakt zijn woorden zoveel mooier
huiverde je
je blote herinneringen vlogen
terug naar die paraplu
die je laconiek in de mand had gedropt
je besefte niet
dat zij nu voor het grijpen lagen
je dacht aan je moeder
hoe ze dit gedrag zou afkeuren
even selectief blind zou worden
als zout op de wonde
je vunzige gedachten niet zou willen zien
je vader
die op datzelfde moment de koffer in dook
met een schaars geklede dame
niet veel ontkleden aan
veel woorden schuilen daar niet achter
de nacht vleide zich tegen je aan
bracht je twijfels
ik zag het meteen
want je gedachten wilden schreeuwen
maar voor woorden was het niet.
© Daan Borloo
Op een zondag
een zonnige dag
in de duinen
golven van zand
waarin wij samen onderduiken
telkens weer
kopje-onder
in onze herinneringen
gulzige slokken
zandlopertijd en
voorbijdrijvende gedachten
tot wij ons verslikken in
het duister van
een blauwe maandag
© Tomas Uittenhove
Zachtjes
zo sloop ze mijn kamer in
en vulde haar met zwarte gloed
Ik weet wat ze doet
ze nestelt zich als een jong rond mij
ik houd mijn ogen open, hoor
gedoofde stemmen op de achtergrond
verlangens glijden weg en dromen bloeden verder uit
een verbroken stilte, ik in gedachten
onthoofd
Ze kent het lied
schreef het met eigen pen
gelooft in het licht
maar ziet het niet
Dapper sluit ik mijn ogen
nog voor ze mij laat vallen
Zachtjes
zo sloop ze terug mijn kamer uit
en vulde haar met gouden gloed
© Bo Alfaro Decreton
Een storm onttrekt de maan aan het gezicht
verdwijnt haar licht terwijl ik zing
om het onweer te vergeten
buiten wast de nacht
zich met mensen die ik heb gekend
en die gestorven zijn
geborgen in mijn bed schrijf ik hen
over de koude die ik voelde
en die ik nooit meer zal vergeten
© Nico Himpens, Aron Minne, William Potigny en Wouter Stemgee
achter de horizon
daar waar het lijkt
alsof de zon zich snijdt
aan open zee
kleurt de lucht rood
gestaag groeien grijze tinten
zwelt het zwart van de nacht
wat oplicht is de maan
en in haar zog de sterren
gehuld in duister gewaad
tot de ochtendschemering
hen in opkomend licht weer
weg doet kwijnen
© Gregory Steenkiste
De eindeloos duistere bühne
draagt in haar flanken
de werveling van gitzwarte gordijnen
Langzaam zakt de zon achter de einder
huist volstrekte stilte
volstrekt donker
Komt de zwaai van de dirigent, begint de opera
de eerste sterren schuifelen
door het canvas van het firmament
een fonkelende melodie van kwetsbaar licht
Weldra verschijnt de protagonist, verlicht
door de stralen van een glorieuze zonderling
schittert hij op deze nocturne
Een getekend en ingevallen gezicht
getuigt van zijn ouderdom
Toch brengt hij ieder etmaal weer
zijn replieken
nu eens als sikkel, dan weer als bol
danst hij om zijn publiek heen
Maar plots schieten de lichten aan
protagonist en figuranten snellen weg in allerijl
Het publiek klapt, een nieuwe dag
© Thomas Belligh
Een kortfilm van Daan Borloo en Tijs Soete, gerealiseerd in het kader van het project 'Nachtgezicht'. Met in de hoofdrollen Servaas Strobbe, Eliza Stuyck en Isabeau Verbist en met de stemmen van Daan Borloo en Matilde Casier.
'alleen mensen die bij de fabriek werken mogen dit vuurwerk gratis mee' (Astrid Lampe)
Wil je het weekend van 11-13 februari wat meer kleur geven
en op die manier buiten de gewoonlijke lijntjes kleuren?
Een overvloed aan dichters (naast schrijvers allerhande, acteurs en muzikanten) overspoelt onze stad aan zee:
STEFAN HERTMANS, WIM DE BIE, KADER ABDOLAH, SERGE VAN DUIJNHOVEN, THOMAS ROSENBOOM, ELVIS PEETERS, BART KOUBAA, JEF AERTS, RUTH LASTERS, ASTRID LAMPE enz.
www.oostende2010.be
www.visitoostende.be
www.vrijstaat-o.be
Oorverdovend dringt de stilte tot me door
tal van schitterende fonkelingen
strelen het oog, maar raken niet
verder stroomt het koele water
bereikt haast vlekkeloos de monding
ik voel de ijzige noordenwind over
mijn lichaam snijden, ik ruik het bloed
dat kruipt over deze bank
die voelt warmer aan dan ik
die is al eerder naar hogere sferen
gemoeten, geloof ik
ik geloof dat ik
hem snel vergezel
© Jasper Vangaever
(Gedicht geschreven in het kader van het project 'Nachtgezicht')
De poëzie van Tritsmans wordt door de jury als eenvoudig, herkenbaar en toch verrassend beschreven. Vooral zijn behandeling van het detail, de anekdote en toevallige ontmoeting wordt geprezen.
De debuutprijs gaat dit jaar naar de 37-jarige Annemarie Estor voor Vuurdoorn me.
Op uitnodiging van Stichting Poetry International en Stichting Lezen Vlaanderen schreef Remco Campert de Gedichtendagbundel 2011, Een oud geluid.
