sterven in handen
zoals een gevangen vlinder
naar vrijheid snakt
de ogen sluiten
alsof het levenslicht
pijn doet
gedachten voelen trillen
net angst voor de verlangde
zucht naar eeuwigheid
het aardse huis verteerd
door een spiraal
van hemelsvuur
wegzweven in voorspoed
een bitter geluk
vol heimwee
over de schouder piepen
een laatste keer
de zwarte massa staart
© Kim Depickere
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Deze ademnood leidt onafwendbaar naar de dood. Zij alleen maakt los (gedachten trillen bij de idee aan eeuwigheid), bevrijdt het lichaam uit zijn keurslijf, bevrijdt het naamloze individu van zijn aards bestaan: dit is voorspoed met een grijsgrauw randje nostalgie die zich niet langer geborgen weet in deze donkere, bevreemdende wereld (de zwarte massa staart)… Knappe beelden die je over dit leven legt...
Knap, echt knap!
Zowel op bouw als op inhoud kan ik niets dan lovend commentaar geven!
Echt mooi gedicht.
Ga zo door!
Niels
mooi, je begint met 3 strofes die wat gelijk zijn qua inhoud en stijl... een 'feit' (gevoel) aan een beeld linken (zoals, alsof, net). Deze opzet vind ik wat minder, maar de beelden die je gebruikt mogen er wel zijn (vooral de eerste dan).
Maar daarna... Komen die twee schitterende strofes. 'hemelsvuur' alleen al...
in de laatste strofe zou ik twijfelen om de tweede en derde vers te wisselen...
algemeen gezien, 'n mooi gedicht!!
Xx
Een reactie posten