Jij hebt mij minder lief dan ik jou lief heb
daarom waren wij
ooit was jij, was ik, waren jij en ik
ik herinner me nog de tijd
van het verdwalen in je hart
waar jij me bracht
de wegen waren weg
ik kon niet meer terug
jij zorgde voor mij
zag me graag
had me lief
maar toen een ander kwam
stond ik plots aan de kant
zocht en vond niet meer
waar ik vroeger was
ik was niet meer
je dierbaarste, liefste bezit
er waren stille dagen
donkere dagen zonder jou
zonder ons twee
en toen die ander je verliet
zocht ik opnieuw
het plekje in je hart
maar vond niet meer
wat vroeger was
daarom waren wij
was ik, was jij, waren jij en ik
© Kirsten Lestabel
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Iemand volledig toebehoren mag dan wel telkens weer illusoir blijken te zijn, toch is het meer dan de moeite waard het te proberen. Dit 'opgaan in' heb je vol overtuiging gedaan. Gespeeld en verloren bijna. Vandaar de vraag of deze liefde überhaupt wel ooit echt bestaan heeft. Dit idee heeft ons in elk geval kunnen boeien. Wel heb je het, naar onze mening, uitvoerig uitgeschreven waardoor de poëzielezer een kleinere rol toebedeeld krijgt. Soms spreekt minder meer tot de verbeelding.
Ik vind het gedicht wat langdradig, ik moest me echt naar het einde slepen. Ik denk dat je met veel minder woorden deze boodschap veel duidelijker kon zeggen.
Ik heb ook soms het gevoel dat het ritme niet klopt, maar dat kan aan mij liggen.
Ik vind wel dat je een toffe stijl hebt dus dicht er maar op los en ik zal het met plezier lezen.
Niels
Het eerste deel van je gedicht vind ik sterk (tot aan 'ik kon niet meer terug') maar de rest vind ik iets minder.
Ik ben het wat eens met Soo Mee. Je start echt goed, erg poëtisch ook tot aan 'ik kon niet meer terug'... Maar dan wordt het - in mijn ogen - wat te verhalend... Maar dat eerste stuk vind ook ik wel sterk!!! (ook al heb ik het 'wij waren ooit jij en ik' enzo al meer gelezen, jij schrijft het ook heel mooi!)
Xx
Een reactie posten