Het is zo donker
dit wachten op jou
kom tot mij, mijn engel
verlicht mijn duisternis
neem weg de pijn
van het gemis
Laat mij weer leven
net als de bloem
van onze liefde
teder en kwetsbaar schoon
kan ik enkel bloeien
in jouw licht
Verlicht mijn leven
laat mij gloeien
laat ons groeien
© Jeroen Cuvelier
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Gevoelige smeekbede die recht uit het hart weet te bekoren. Hoe in deze donkere wachtzaal de deur op een kier wordt gezet en binnen iemand snakt naar lentelicht om verder open te kunnen bloeien. Hoewel niet meteen vernieuwend en origineel, ondersteunt het metaforisch taalgebruik op gepaste wijze de eerlijke inhoud van dit gedicht.
Ik heb hier al eens op gereageerd, maar aangezien iets misgelopen is, doe ik een poging mijn woorden te herinneren :)...
Ik vind het wel 'n goed gedicht, maar volgens mij is hij iets te fel (letterlijk dan)... Geloof me, je zal ooit het licht wel zien, smeek er niet té veel om of je raakt verblind... 2e strofe eindigt op licht en dan meteen weer verlicht... Misschien had je dat anders kunnen formuleren... Ook is de -oeien tegen het einde me wat te veel... bloeien-gloeien-groeien vind ik iets té voor de hand liggend, maar ok, het gedicht is heus niet slecht.
Xx
Eerlijk gezegd heb ik het niet echt voor dit soort gedichten maar goed ja, ik vind het niet slecht of zo. En voor de rest ga ik eigenlijk akkoord met Emmeline..
Een reactie posten