De Nederlandse dichter Jean Pierre Rawie is de winnaar van de Charlotte Köhler Prijs, een driejaarlijkse oeuvreprijs voor auteurs.
Rawie (1951) krijgt de prijs van 18.000 euro op 27 november uitgereikt. Dat maakte de stichting Charlotte Köhler dinsdag bekend. Volgens de jury verwoordt Rawie thema's als liefde, dood, ontzegging en gemis in ‘een keur van nieuwe en somtijds verrassende variaties’. „De milde toon, doortrokken misschien van ironische momenten, kan de ernst van de eeuwige thema’s niet verhullen en past naadloos binnen de tijdloze, klassieke thematiek, die vanaf het begin de poëzie van Rawie heeft beheerst. Het getuigt ook van moed om als dichter zulke door de eeuwen heen zogenaamd platgetreden paden te betreden.”
DEADLINE
Ik ondervond het sterven aan den lijve,
in dagelijkse omgang met de dood;
ik leef nog; en ik kan er idioot
genoeg niets dieps of zinnigs over schrijven.
De meeste grote woorden zijn te groot
voor zoiets doodgewoons: in leven blijven.
Maar toch, ik kan de liefde nog bedrijven
en bijna alles doen 'wat God verbood'.
Zo is het dus, jezelf te overleven;
ik kijk naar buiten door dezelfde ruit,
ik schrijf zoals ik altijd heb geschreven,
ik denk, voel, wind mij op en maak geluid,
maar ik besef: door stervenden omgeven
schuif ik alleen mijn deadline voor mij uit.
zondag 28 september 2008
Poëziewedstrijd
Jeugd en poëzie presenteert poëziewedstrijd SOETENDAELLE 2009.
Voor het wedstrijdreglement zie www.jeugdenpoezie.be
Voor het wedstrijdreglement zie www.jeugdenpoezie.be
donderdag 12 juni 2008
maandag 2 juni 2008
Hommagebundel Claus
Bij uitgeverij De Bezige Bij verschijnt deze week de hommagebundel De laatste van mijn demonen. Voor Hugo Claus. Het boek verzamelt een aantal teksten, gedichten en bespiegelingen van vooraanstaande auteurs, die naar aanleiding van Claus' dood in kranten en weekbladen zijn verschenen.
In juli 2008 verschijnt ook Laat nooit deze brief aan iemand lezen, de briefwisseling tussen Hugo Claus en Simon Vinkenoog uit de periode 1951-1956, waarin hun turbulente leven van relaties, reizen, ontmoetingen en contacten openhartig ter sprake komt. "Claus en Vinkenoog tonen zich hierin zowel elkaars sparringpartners als bondgenoten", zo meldt het Clauscentrum.
In juli 2008 verschijnt ook Laat nooit deze brief aan iemand lezen, de briefwisseling tussen Hugo Claus en Simon Vinkenoog uit de periode 1951-1956, waarin hun turbulente leven van relaties, reizen, ontmoetingen en contacten openhartig ter sprake komt. "Claus en Vinkenoog tonen zich hierin zowel elkaars sparringpartners als bondgenoten", zo meldt het Clauscentrum.
zaterdag 12 april 2008
Leonard Nolens wint VSB Poëzieprijs 2008
De Vlaamse dichter Leonard Nolens heeft in Amsterdam de vijftiende VSB Poëzieprijs 2008 gewonnen. Na Hugo Claus in 1994, is Nolens de tweede Vlaming die de prijs toegekend krijgt. Nolens krijgt de erkenning voor zijn bundel 'Bres'. Deze bundel was tien jaar lang een 'work in progress'. De vijf cycli in deze turf verschenen al eerder verspreid over evenveel bundels.
'Leonard Nolens spreekt in Bres met vele stemmen die hij samenbrengt in 'Wij'. De gedichten zijn filosofisch, cultuurkritisch en zelfrelativerend. In messcherpe formuleringen geeft de dichter een tijdsbeeld, tekent hij een generatie', oordeelde de jury. 'De eerder gepubliceerde reeksen gedichten krijgen in Bres een geheel nieuwe zeggingskracht. Deze dichtbundel is een monument ter ere van de twintigste eeuw'. De volledige laudatio van de jury kan u nalezen op de volgende link:
http://www.vsbpoezieprijs.nl/downloads/Laudatio.doc
De prijs houdt een bedrag in van 25.000 euro en een sculptuur van Linda Verkaaik.
III, 17
Wij waren weinigen.
Wij waren sommigen.
Wij waren enkelen.
Wij waren anderen.
Wij speelden geen rol in een rel
Van Europees formaat.
Wij kwamen niet op straat.
Wij kwamen niet op.
Wij sloegen een tent op van boeken en doeken.
Wij blokten in bibliotheken een moderniteit.
Wij klokten in bladmuziek het verbluffend effect
Van stilte – ze klinkt hier nog na.
Wij kapten uit studie en steen onze beelden.
Ze staan hier in rijen nog steeds overeind.
Ze gaan zich hier lezen hardop.
Ze vonden pas later hun partners in crime.
Wij waren geen dichterlijk thema van Mao.
Wij dachten, wij maken ons eigen gedicht.
Wij dachten, wij maken geschiedenis hier
In het geniep.
© Leonard Nolens
'Leonard Nolens spreekt in Bres met vele stemmen die hij samenbrengt in 'Wij'. De gedichten zijn filosofisch, cultuurkritisch en zelfrelativerend. In messcherpe formuleringen geeft de dichter een tijdsbeeld, tekent hij een generatie', oordeelde de jury. 'De eerder gepubliceerde reeksen gedichten krijgen in Bres een geheel nieuwe zeggingskracht. Deze dichtbundel is een monument ter ere van de twintigste eeuw'. De volledige laudatio van de jury kan u nalezen op de volgende link:
http://www.vsbpoezieprijs.nl/downloads/Laudatio.doc
De prijs houdt een bedrag in van 25.000 euro en een sculptuur van Linda Verkaaik.
III, 17
Wij waren weinigen.
Wij waren sommigen.
Wij waren enkelen.
Wij waren anderen.
Wij speelden geen rol in een rel
Van Europees formaat.
Wij kwamen niet op straat.
Wij kwamen niet op.
Wij sloegen een tent op van boeken en doeken.
Wij blokten in bibliotheken een moderniteit.
Wij klokten in bladmuziek het verbluffend effect
Van stilte – ze klinkt hier nog na.
Wij kapten uit studie en steen onze beelden.
Ze staan hier in rijen nog steeds overeind.
Ze gaan zich hier lezen hardop.
Ze vonden pas later hun partners in crime.
Wij waren geen dichterlijk thema van Mao.
Wij dachten, wij maken ons eigen gedicht.
Wij dachten, wij maken geschiedenis hier
In het geniep.
© Leonard Nolens
dinsdag 1 april 2008
in het begin van jouw einde kon ik me wel vinden
en de illusie die wij samen verzonnen
was een schuilplaats voor mijn gedachten
ik wou niet enkel toekijken hoe je alle deuren
toesloeg dus opende ik ramen in de hoop
dat glas niet zou vluchten
al zou blijken dat ik was vergeten hoe fragiel
jouw vingers zijn en hoe onze handen telkens
opnieuw verloren liepen
het lukt me nog altijd niet om jouw leven
echt te beleven maar in doen alsof
word ik steeds beter
© Soo Mee Provoost
en de illusie die wij samen verzonnen
was een schuilplaats voor mijn gedachten
ik wou niet enkel toekijken hoe je alle deuren
toesloeg dus opende ik ramen in de hoop
dat glas niet zou vluchten
al zou blijken dat ik was vergeten hoe fragiel
jouw vingers zijn en hoe onze handen telkens
opnieuw verloren liepen
het lukt me nog altijd niet om jouw leven
echt te beleven maar in doen alsof
word ik steeds beter
© Soo Mee Provoost
maandag 31 maart 2008
Het Liegend Konijn (nr. 1, april 2008)
Op zondag 6 april om 17.00 uur wordt het eerste nummer van de zesde jaargang van Het Liegend Konijn voorgesteld door Jozef Deleu in de Droge Coo te Oostende. Leonard Nolens, die aan dit nieuwe nummer meewerkte, leest er voor uit eigen werk. Het kamergezelschap Arco Baleno luistert de voorstelling op met parels uit hun vroegromantische repertoire voor fluit en piano.
Meer info op: www.vrijstaat-o.be
Meer info op: www.vrijstaat-o.be
vrijdag 28 maart 2008
woensdag 19 maart 2008
Hugo Claus (1929-2008)
"De goden zijn kwetsbaar
Zij sterven uit"
(Uit: In geval van nood)
Romans, verhalen, theater, poëzie, beeldende kunsten.
Hugo Claus was een artistieke alleskunner met een veelzijdig en rijk oeuvre.
Als dichter debuteerde het wonderkind in 1947 in Oostende.
Nu wenst onze kosmopoliet dat zijn as verstrooid wordt voor de kust van Oostende.
De cirkel is rond, de navelstreng is nooit echt doorgeknipt.
Bij zijn 75ste verjaardag verscheen dan zijn laatste dichtbundel
In geval van nood waaruit onderstaand gedicht getuige is van zijn verbondenheid met de stad:
ZEEZUCHT
De goden zijn kwetsbaar
Zij sterven uit
Al zijn ze nog zo vruchtbaar
Wij zien het gebeuren
Er rest ons nog de herinnering
aan rozen, aan Ensor zijn baard
de geur van seringen
het gerucht van de ransuil
de lucht van frambozen
de bloemencorso
een litho van Spilliaert
de IJslandvaart
Sehnsucht?
Zeezucht
Zij sterven uit"
(Uit: In geval van nood)
Romans, verhalen, theater, poëzie, beeldende kunsten.
Hugo Claus was een artistieke alleskunner met een veelzijdig en rijk oeuvre.
Als dichter debuteerde het wonderkind in 1947 in Oostende.
Nu wenst onze kosmopoliet dat zijn as verstrooid wordt voor de kust van Oostende.
De cirkel is rond, de navelstreng is nooit echt doorgeknipt.
Bij zijn 75ste verjaardag verscheen dan zijn laatste dichtbundel
In geval van nood waaruit onderstaand gedicht getuige is van zijn verbondenheid met de stad:
ZEEZUCHT
De goden zijn kwetsbaar
Zij sterven uit
Al zijn ze nog zo vruchtbaar
Wij zien het gebeuren
Er rest ons nog de herinnering
aan rozen, aan Ensor zijn baard
de geur van seringen
het gerucht van de ransuil
de lucht van frambozen
de bloemencorso
een litho van Spilliaert
de IJslandvaart
Sehnsucht?
Zeezucht
zondag 16 maart 2008
Beat!
Allan Ginsberg, William Burroughs, Jack Kerouac, Timothy Leary… zijn dé beat poets. On the road, Naked Lunch, Howl... beïnvloedden vele generaties, tot op vandaag. Beat was een literaire komeet en bovenal, een attitude. BEAT! is een literair-muzikale marathon met oog voor de legendes, voor de laatste Nederbeater, én voor de nieuwe generatie met een gezond BEAT!gevoel. Op een unieke locatie: de Bagatelle in Oostende (Wellington Renbaan).
Met optredens van onder meer Simon Vinkenoog, Jules Deelder, Xavier Roelens, Stijn Vranken, Hagar Peeters, Christophe Vekeman en de JazzPoëtici. De avond wordt op gepaste wijze afgesloten met de denderende beats van DJ SaVa (Jan Ducheyne). Allen daarheen op zaterdag 29 maart van 19u tot 3u.
Meer info op www.vrijstaat-o.be
Met optredens van onder meer Simon Vinkenoog, Jules Deelder, Xavier Roelens, Stijn Vranken, Hagar Peeters, Christophe Vekeman en de JazzPoëtici. De avond wordt op gepaste wijze afgesloten met de denderende beats van DJ SaVa (Jan Ducheyne). Allen daarheen op zaterdag 29 maart van 19u tot 3u.
Meer info op www.vrijstaat-o.be
dinsdag 11 maart 2008
C'est moi: ta mémoire
je slikt mijn letters bedachtzaam in
en kust de jouwe over heel mijn lichaam
ik draag je klinkers op mijn lenden
je zinnen om mijn nek gedraaid
versmachtend geef ik nog eens toe
aan mijn dichtgenaaide lippen
aan je verleden op mijn huid
opnieuw bezwijk ik en vergeet
hoe je stof het licht tot donkeren maant
en mij in die schaduw plaatst
© Emmeline Schelfhaut
en kust de jouwe over heel mijn lichaam
ik draag je klinkers op mijn lenden
je zinnen om mijn nek gedraaid
versmachtend geef ik nog eens toe
aan mijn dichtgenaaide lippen
aan je verleden op mijn huid
opnieuw bezwijk ik en vergeet
hoe je stof het licht tot donkeren maant
en mij in die schaduw plaatst
© Emmeline Schelfhaut
woensdag 5 maart 2008
dinsdag 26 februari 2008
Het krakende ei presenteert Poëzieprijs Gedichtendag 2008
“Alleen in mijn gedichten kan ik wonen” (J.J. Slauerhoff)
Het huis van de poëzie kent vele kamers. Er is immers een enorm en heel divers aanbod: anekdotische gedichten, belijdenislyriek, experimentele woordkunst enzovoort. Alleen raak je die dingen zelfs aan de straatstenen niet kwijt. Wie leest nog poëzie? In onze tijd lijkt het wel alsof niemand de poëzie weet wonen. Ze houdt zich immers op in obscure achterbuurten waar niemand zich nog waagt (één eenzame verdoolde ziel niet te na gesproken) Ofwel is de poëzie niet verlaten en is ze tegenwoordig gewoonweg verhuisd. Wij treffen ze aan in populaire liedjes die je rechtstreeks bij de keel grijpen, in voetbalstadions, de massamedia of in het dansende plastic zakje uit de film American Beauty (wat overigens ons uitgangspunt was bij de workshop op gedichtendag 2008):
“And that's the day I knew there was this entire life behind things”
Misschien steekt daarin de poëzie van deze tijd en willen wij op die manier opnieuw bezieling geven aan deze ontzielde materialistische samenleving. Zo bekeken vloeit het thema van Gedichtendag 2008 hier logisch uit voort: het gedicht en de dingen.
Of de dichter zich nu identificeert met dingen óf dat het ding wordt bezield, op Gedichtendag 2008 stond wel degelijk de relatie tussen poëzie en dingen centraal.
Deze dag was bovendien de aanleiding voor een heuse poëziewedsrijd. Hoewel wij er ons van bewust zijn dat poëzie een subjectieve aangelegenheid is (de een vindt dit mooi en de ander dat) zijn er wel degelijk criteria op grond waarvan je kunt besluiten dat het ene gedicht beter is dan het andere. Los van de bovenstaande thematische voorwaarde zijn die criteria eenvoudigweg te herleiden tot de uitspraak van Paul van Ostaijen:
“Poëzie = woordkunst”
Het krakende ei is dan ook blij om over te gaan tot de bekendmaking van ‘het gouden ei’ Gedichtendag 2008. Ik geef het woord bij deze aan de Franse dichter Charles Baudelaire die onze eerdere mijmeringen bijtreedt en zodoende heel toepasselijk het winnende gedicht mag inleiden:
‘Wees altijd dronken!Wees altijd dronken! Dat is alles, het enige wat er
toe doet. Om niet de helse last te voelen van de Tijd die je
schouders breekt en je naar de aarde drukt, moet je je onophoudelijk
bedrinken.
Maar waaraan? Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid,
net wat je wilt. Maar bedrink je.
En mocht je soms ontwaken op de trappen van een paleis,
in het groene gras van een greppel, in de sombere eenzaamheid
van je kamer, en merken dat de dronkenschap al verminderd
of verdwenen is, vraag dan aan de wind, de golven de sterren,
de vogels en de klok, aan al wat vliedt, al wat zucht, al wat
rolt, zingt of spreekt, vraag dan hoe laat het is; en de wind, de
golven, de sterren, de vogels en de klok zullen je antwoorden:
'Het is tijd om dronken te worden! Bedrink je om geen ge-
martelde slaaf van de Tijd te zijn; bedrink je altijd maar weer!
Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid, net wat je wilt!’
(vert. Menno Wigman)
Vandaag mogen wij voor u, lezer, een bijzonder fijne fles ontkurken van Andries -grand cru- Verslyppe uit 5 LWI. Geniet met volle teugen en laat het klinken en klotsen een aanvang nemen op:
http://users.fulladsl.be/spb16507/hetkrakendeei/ Toen dat ding veel meer was
Het winnende gedicht (zonder naam en net daarom zoveel meer) is vol in vele opzichten. Eerst 'die wereld', gevuld met eeuwig zwijgen, met in haar midden de fles die hapt naar lucht, alsof die de afgespiegelde wereld nieuw leven tracht in te inblazen ('de lucht bezingen'). Ijdele hoop, zo blijkt. Ook zij legt er het hoofd bij neer, kan de schijn niet langer hoog houden, lijkt het afgespiegelde bestaan in zich te betreuren. Haar gemoed (O gevoelig ding!) lijkt zelfs vol te lopen bij de aanblik van deze 'uitgelopen en lelijk bevlekte' liefde. Het besef groeit wederzijds (zowel in 'ik' als in het 'ding'). Deze wereld bestaat enkel nog in schijn. Daarbuiten leeg.
Het huis van de poëzie kent vele kamers. Er is immers een enorm en heel divers aanbod: anekdotische gedichten, belijdenislyriek, experimentele woordkunst enzovoort. Alleen raak je die dingen zelfs aan de straatstenen niet kwijt. Wie leest nog poëzie? In onze tijd lijkt het wel alsof niemand de poëzie weet wonen. Ze houdt zich immers op in obscure achterbuurten waar niemand zich nog waagt (één eenzame verdoolde ziel niet te na gesproken) Ofwel is de poëzie niet verlaten en is ze tegenwoordig gewoonweg verhuisd. Wij treffen ze aan in populaire liedjes die je rechtstreeks bij de keel grijpen, in voetbalstadions, de massamedia of in het dansende plastic zakje uit de film American Beauty (wat overigens ons uitgangspunt was bij de workshop op gedichtendag 2008):
“And that's the day I knew there was this entire life behind things”
Misschien steekt daarin de poëzie van deze tijd en willen wij op die manier opnieuw bezieling geven aan deze ontzielde materialistische samenleving. Zo bekeken vloeit het thema van Gedichtendag 2008 hier logisch uit voort: het gedicht en de dingen.
Of de dichter zich nu identificeert met dingen óf dat het ding wordt bezield, op Gedichtendag 2008 stond wel degelijk de relatie tussen poëzie en dingen centraal.
Deze dag was bovendien de aanleiding voor een heuse poëziewedsrijd. Hoewel wij er ons van bewust zijn dat poëzie een subjectieve aangelegenheid is (de een vindt dit mooi en de ander dat) zijn er wel degelijk criteria op grond waarvan je kunt besluiten dat het ene gedicht beter is dan het andere. Los van de bovenstaande thematische voorwaarde zijn die criteria eenvoudigweg te herleiden tot de uitspraak van Paul van Ostaijen:
“Poëzie = woordkunst”
Het krakende ei is dan ook blij om over te gaan tot de bekendmaking van ‘het gouden ei’ Gedichtendag 2008. Ik geef het woord bij deze aan de Franse dichter Charles Baudelaire die onze eerdere mijmeringen bijtreedt en zodoende heel toepasselijk het winnende gedicht mag inleiden:
‘Wees altijd dronken!Wees altijd dronken! Dat is alles, het enige wat er
toe doet. Om niet de helse last te voelen van de Tijd die je
schouders breekt en je naar de aarde drukt, moet je je onophoudelijk
bedrinken.
Maar waaraan? Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid,
net wat je wilt. Maar bedrink je.
En mocht je soms ontwaken op de trappen van een paleis,
in het groene gras van een greppel, in de sombere eenzaamheid
van je kamer, en merken dat de dronkenschap al verminderd
of verdwenen is, vraag dan aan de wind, de golven de sterren,
de vogels en de klok, aan al wat vliedt, al wat zucht, al wat
rolt, zingt of spreekt, vraag dan hoe laat het is; en de wind, de
golven, de sterren, de vogels en de klok zullen je antwoorden:
'Het is tijd om dronken te worden! Bedrink je om geen ge-
martelde slaaf van de Tijd te zijn; bedrink je altijd maar weer!
Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid, net wat je wilt!’
(vert. Menno Wigman)
Vandaag mogen wij voor u, lezer, een bijzonder fijne fles ontkurken van Andries -grand cru- Verslyppe uit 5 LWI. Geniet met volle teugen en laat het klinken en klotsen een aanvang nemen op:
http://users.fulladsl.be/spb16507/hetkrakendeei/ Toen dat ding veel meer was
Het winnende gedicht (zonder naam en net daarom zoveel meer) is vol in vele opzichten. Eerst 'die wereld', gevuld met eeuwig zwijgen, met in haar midden de fles die hapt naar lucht, alsof die de afgespiegelde wereld nieuw leven tracht in te inblazen ('de lucht bezingen'). Ijdele hoop, zo blijkt. Ook zij legt er het hoofd bij neer, kan de schijn niet langer hoog houden, lijkt het afgespiegelde bestaan in zich te betreuren. Haar gemoed (O gevoelig ding!) lijkt zelfs vol te lopen bij de aanblik van deze 'uitgelopen en lelijk bevlekte' liefde. Het besef groeit wederzijds (zowel in 'ik' als in het 'ding'). Deze wereld bestaat enkel nog in schijn. Daarbuiten leeg.
zondag 24 februari 2008
Twijfel
Soms wil ik het je zeggen
Soms schreeuw ik het haast uit
Maar er is altijd iets in je blik
Wat mij de lippen sluit
Wat als je 't niet wilt weten?
Wat als ik 't me berouw?
Wat als je 't me nu kwalijk neemt,
dat ik nog altijd van je hou?
© Jordy Vanderstukken
Soms schreeuw ik het haast uit
Maar er is altijd iets in je blik
Wat mij de lippen sluit
Wat als je 't niet wilt weten?
Wat als ik 't me berouw?
Wat als je 't me nu kwalijk neemt,
dat ik nog altijd van je hou?
© Jordy Vanderstukken
maandag 18 februari 2008
Vroeger en nu
Vroeger was jij
onmisbaar
en ik jouw favoriet
anders kon het niet
Vroeger was het niet
Ik
niet Jij
maar jij en ik
wij allebei
Maar vroeger was toen
nu is het niet meer
het is allemaal
éénrichtingsverkeer
Nu sta je daar
liefje
daar is de deur
ga nu maar
© Liridona Gashi
onmisbaar
en ik jouw favoriet
anders kon het niet
Vroeger was het niet
Ik
niet Jij
maar jij en ik
wij allebei
Maar vroeger was toen
nu is het niet meer
het is allemaal
éénrichtingsverkeer
Nu sta je daar
liefje
daar is de deur
ga nu maar
© Liridona Gashi
woensdag 13 februari 2008
Idylle nr. 13
Hoe ik de deur achter mij dichtsloeg
En jij naar mij keek
En jij bleef staren
En jij bleef afvragen
Hoe onze woorden vervaagden
Hoe onze woorden vielen
Hoe ze als bladeren dwarrelden
En ze as en puin waren
En ze as en puin bleven
Omdat ze niets meer betekenden
Omdat betekenis relatief is
En er van betekenis geen sprake was
Omdat we voorbij datgene waren
Omdat we veel verder waren
Doordat we elkaar kenden
Door en door kenden
Tot we vreemden waren
Tot we vreemden waren voor elkaar
En niet voor de Ander
En niet voor onszelf
Maar alleen voor dát Ander
En alleen voor jou
Hoe ik mijzelf voelde huilen
Hoe ik de tranen voelde rollen
Maar niet over mijn wangen
Maar niet over jouw wangen
Want jij keek naar mij
Omdat ik niet durfde te kijken
Omdat jij zou kijken
En ik wist dat ik dat zou zien
Wat ik het meest van al vreesde
En jij wist dat
En jij wist dat dat die Waarheid was
Maar toch keek je
En keek ik niet
En draaide ik weg
Naar de deur toe
Naar de vrijheid toe
Ik vluchtte
Ik ontkende
Jij was
Ik was
Jij wist
Hoe ik de deur achter mij dichtsloeg
En jij naar mij keek…
© Andries Verslyppe
En jij naar mij keek
En jij bleef staren
En jij bleef afvragen
Hoe onze woorden vervaagden
Hoe onze woorden vielen
Hoe ze als bladeren dwarrelden
En ze as en puin waren
En ze as en puin bleven
Omdat ze niets meer betekenden
Omdat betekenis relatief is
En er van betekenis geen sprake was
Omdat we voorbij datgene waren
Omdat we veel verder waren
Doordat we elkaar kenden
Door en door kenden
Tot we vreemden waren
Tot we vreemden waren voor elkaar
En niet voor de Ander
En niet voor onszelf
Maar alleen voor dát Ander
En alleen voor jou
Hoe ik mijzelf voelde huilen
Hoe ik de tranen voelde rollen
Maar niet over mijn wangen
Maar niet over jouw wangen
Want jij keek naar mij
Omdat ik niet durfde te kijken
Omdat jij zou kijken
En ik wist dat ik dat zou zien
Wat ik het meest van al vreesde
En jij wist dat
En jij wist dat dat die Waarheid was
Maar toch keek je
En keek ik niet
En draaide ik weg
Naar de deur toe
Naar de vrijheid toe
Ik vluchtte
Ik ontkende
Jij was
Ik was
Jij wist
Hoe ik de deur achter mij dichtsloeg
En jij naar mij keek…
© Andries Verslyppe
maandag 4 februari 2008
Miriam van hee bekroond met Herman de Coninckprijs
De tweede Herman de Coninckprijs voor poëzie is toegekend aan de Gentse dichteres Miriam Van hee, die ditmaal zowel door de vakjury als het publiek werd verkozen. De Herman de Coninckprijs, een initiatief van Boek.be, is bestemd voor oorspronkelijk Nederlandstalige bundels, "van een Vlaamse dichter of van een buitenlandse auteur die een speciale band met Vlaanderen heeft."
Volgens de vakjury (Lieve Coppens, Friedl' Lesage, Piet Piryns, Marc Reynebeau en Sigrid Spruyt) schreef Van hee met Buitenland 'een prachtige, subtiel gecomponeerde bundel van een erg hoge kwaliteit'. De prijs levert de Gentse dichteres 6.000 euro op.
Voor 'Zomereinde aan de Leie', uit diezelfde bundel, kreeg Van hee ook de Publieksprijs voor het beste gedicht. Van de 7.979 mensen die online hun stem uitbrachten, kozen er 2.355 voor 'Zomereinde'. Het winnende gedicht staat op de poster die op Gedichtendag, 31 januari, gratis in de boekhandels werd verdeeld.
Zomereinde aan de Leie
dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen
het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep
hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand
© Miriam Van hee
Volgens de vakjury (Lieve Coppens, Friedl' Lesage, Piet Piryns, Marc Reynebeau en Sigrid Spruyt) schreef Van hee met Buitenland 'een prachtige, subtiel gecomponeerde bundel van een erg hoge kwaliteit'. De prijs levert de Gentse dichteres 6.000 euro op.
Voor 'Zomereinde aan de Leie', uit diezelfde bundel, kreeg Van hee ook de Publieksprijs voor het beste gedicht. Van de 7.979 mensen die online hun stem uitbrachten, kozen er 2.355 voor 'Zomereinde'. Het winnende gedicht staat op de poster die op Gedichtendag, 31 januari, gratis in de boekhandels werd verdeeld.
Zomereinde aan de Leie
dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen
het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep
hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand
© Miriam Van hee
donderdag 31 januari 2008
Poëzie als zwerfvuil: wie raapt haar op?
Er bestaat zoiets als een vooroordeel die er op zijn beurt in bestaat te denken dat dichters zich alleen voor onstoffelijke zaken interesseren, een ‘onhebbedinglijke’ wereld. En dus moet poëzie zich nog maar eens bewijzen – tot stof zal zij wederkeren... Het thema van de gedichtendag luidt ‘Dichter en de dingen’. Hoe verhoudt de dichter zich ten opzichte van de dingen en hoe ziet een dichter de verhouding tussen mensen en dingen?
Een ding is, volgens Van Dale, de algemene naam voor alles wat buiten de mens een zelfstandig bestaan heeft. Onder dingen kan alles vallen wat niet menselijk is: de wereld die de mens omringt. En toch zijn er ‘dingen’ die buiten de mens een bestaan hebben en die we geen dingen noemen. Denk maar aan dieren, etenswaren,... . Maar misschien zijn dit geen dingen omdat ze, net als de mens, vergankelijk zijn. Dieren kunnen sterven, etenswaren verliezen ook hun houdbaarheidsdatum. Dan heb je ook nog foto’s, die hoogstens afbeeldingen zijn van dingen vastgelegd door de mens met behulp van een ding dat fototoestel heet. Je kan zo wel een eindje doorgaan met het vastleggen van allerlei voorwaarden voor het ding-zijn van iets.
Vaak worden dingen als decorstukken van ons leven gezien. Soms hechten we er zodanig veel belang aan dat we er afhankelijk van worden. Deze afhankelijkheid leert ons dat het van belang is de dingen naar waarde te schatten. Vandaag, Gedichtendag 2008, moet een eerbetoon zijn aan de dingen, vandaag moeten dingen de hoofdrol spelen. Ook dingen kunnen spreken en in het bijzonder tot de verbeelding spreken, al is het niet altijd eenvoudig om na te gaan wat zij ons precies te vertellen hebben, wat zij over ons en onze verhouding tot de dingen te vertellen hebben en wat zij over ons, de mensen, te vertellen hebben.
N.N.
Iedereen kent ze : de grauwe ruiten
die als doffe ogen in de gevels hangen
de gesloten leden, de moeie lappen
waarachter onzichtbare mensen wonen.
Iedereen kent ze: de onzichtbare mensen
die op banken en bedden liggen, achter
deuren zonder naam erop, iedereen kent ze
de deuren, de ramen, niet de mensen.
F. Starik (De eenzame uitvaart, 2005)
Een ding is, volgens Van Dale, de algemene naam voor alles wat buiten de mens een zelfstandig bestaan heeft. Onder dingen kan alles vallen wat niet menselijk is: de wereld die de mens omringt. En toch zijn er ‘dingen’ die buiten de mens een bestaan hebben en die we geen dingen noemen. Denk maar aan dieren, etenswaren,... . Maar misschien zijn dit geen dingen omdat ze, net als de mens, vergankelijk zijn. Dieren kunnen sterven, etenswaren verliezen ook hun houdbaarheidsdatum. Dan heb je ook nog foto’s, die hoogstens afbeeldingen zijn van dingen vastgelegd door de mens met behulp van een ding dat fototoestel heet. Je kan zo wel een eindje doorgaan met het vastleggen van allerlei voorwaarden voor het ding-zijn van iets.
Vaak worden dingen als decorstukken van ons leven gezien. Soms hechten we er zodanig veel belang aan dat we er afhankelijk van worden. Deze afhankelijkheid leert ons dat het van belang is de dingen naar waarde te schatten. Vandaag, Gedichtendag 2008, moet een eerbetoon zijn aan de dingen, vandaag moeten dingen de hoofdrol spelen. Ook dingen kunnen spreken en in het bijzonder tot de verbeelding spreken, al is het niet altijd eenvoudig om na te gaan wat zij ons precies te vertellen hebben, wat zij over ons en onze verhouding tot de dingen te vertellen hebben en wat zij over ons, de mensen, te vertellen hebben.
N.N.
Iedereen kent ze : de grauwe ruiten
die als doffe ogen in de gevels hangen
de gesloten leden, de moeie lappen
waarachter onzichtbare mensen wonen.
Iedereen kent ze: de onzichtbare mensen
die op banken en bedden liggen, achter
deuren zonder naam erop, iedereen kent ze
de deuren, de ramen, niet de mensen.
F. Starik (De eenzame uitvaart, 2005)
zondag 27 januari 2008
Open dag
Ik klop op de deur van het ei.
(het kraakt vervaarlijk)
'Ik ben het, doe open.'
'Ik heb geen deur,' zegt het ei.
(het krakende ei)
De negende gedichtendag op donderdag 31 januari staat in het teken van gedichten over dingen, dingen in gedichten. Op die dag kun je in lokaal 25 je ding komen doen en ding je misschien zelfs nog mee naar onze poëzieprijs.
Afspraak om 12.30 uur. Je zorgt voor een lunchpakket en je neemt een weg te schenken gedicht mee (al dan niet van eigen hand).
(het kraakt vervaarlijk)
'Ik ben het, doe open.'
'Ik heb geen deur,' zegt het ei.
(het krakende ei)
De negende gedichtendag op donderdag 31 januari staat in het teken van gedichten over dingen, dingen in gedichten. Op die dag kun je in lokaal 25 je ding komen doen en ding je misschien zelfs nog mee naar onze poëzieprijs.
Afspraak om 12.30 uur. Je zorgt voor een lunchpakket en je neemt een weg te schenken gedicht mee (al dan niet van eigen hand).
dinsdag 22 januari 2008
Ik waan mezelf
Ik waan mezelf een vogel
vliegend door de lucht
Ik waan mezelf een vogel
die voorbij berg en bomen vlucht
Ik waan mezelf een wolk
geen bekommernis noch leed
Ik waan mezelf een wolk
die door het luchtruim gleed
Ik waan mezelf een ster
zo'n witte fonkellach
Ik waan mezelf een ster
die 't begin en 't einde zag
Ik waan mezelf, ik waan mezelf
mijn hele leven al
Waan ik mezelf, waan ik mezelf
voorbij berg en boom en dal
Maar vooral waan ik mezelf,
waan ik mezelf bij jou!
Om je te zeggen hoeveel ik juist,
ja hoeveel ik van je hou...
© Jordy Vanderstukken
vliegend door de lucht
Ik waan mezelf een vogel
die voorbij berg en bomen vlucht
Ik waan mezelf een wolk
geen bekommernis noch leed
Ik waan mezelf een wolk
die door het luchtruim gleed
Ik waan mezelf een ster
zo'n witte fonkellach
Ik waan mezelf een ster
die 't begin en 't einde zag
Ik waan mezelf, ik waan mezelf
mijn hele leven al
Waan ik mezelf, waan ik mezelf
voorbij berg en boom en dal
Maar vooral waan ik mezelf,
waan ik mezelf bij jou!
Om je te zeggen hoeveel ik juist,
ja hoeveel ik van je hou...
© Jordy Vanderstukken
woensdag 16 januari 2008
Aan mij
huilende ogen verwijten
jaloerse ziel; alles voor hem
weggeblazen door feesttoeters
halfweg achteloze vlammen
dartelen wij, bevroren in tijd
heel stil
achtergebleven
wachtend op het teken
© Kim Depickere
jaloerse ziel; alles voor hem
weggeblazen door feesttoeters
halfweg achteloze vlammen
dartelen wij, bevroren in tijd
heel stil
achtergebleven
wachtend op het teken
© Kim Depickere
zondag 13 januari 2008
Gedichtendagprijzen 2008
In het kader van de komende Gedichtendag op donderdag 31 januari 2008 heeft de krant De Morgen zijn Gedichtendagprijzen bekendgemaakt. De drie mooiste gedichten van vorig jaar zijn volgens de jury van de hand van Remco Campert (Op de Overtoom), Anne Vegter (All inclusive) en Rogi Wieg (Geen revolver). Aan de bekroning hangt een geldbedrag vast van 2.500 euro, waarvan een gedeelte uit boekenbonnen bestaat. De winnende gedichten van de drie Nederlandse dichters zullen ook via gratis postkaarten in Vlaanderen en Nederland verspreid worden.
Op de Overtoom
Het dooit op de Overtoom
maar het vriest ook alweer op
melden mijn voeten
die mijn dag verlopen
ik blijf dicht bij huis
steeds dichter
dat is mijn leeftijd
wolken worden zwaarder van onkleur
de geur van gisteren hangt nog aan me
ik at met mijn vriend
we braken het brood
en deelden de doden
we zijn al bijna uit zicht
wij lachen nog
wat moet je anders?
omhelzen elkaar ten afscheid
misschien je weet maar nooit
Remco Campert
Uit: Nieuwe herinneringen. De Bezige Bij, Amsterdam, 2007
zaterdag 12 januari 2008
Valkaartpoëziewedstrijd
De Valkaartprijs, een jeugdprijs voor poëzie georganiseerd door de gemeente Oostkamp, werd volledig vernieuwd en uitgebouwd tot een project met bovenlokale uitstraling, met de steun van de provincie West-Vlaanderen.
De wedstrijd is voorbehouden aan alle leerlingen uit het secundair voltijds en deeltijds onderwijs. Deelnemers mogen maximum twee gedichten inzenden, getypt, op vijf exemplaren, op DIN A4-formaat en ondertekend met een schuilnaam en de graad (vb. Zorro, 3de graad). Die schuilnaam en de graad worden herhaald op de buitenzijde van een bijgevoegde gesloten omslag. Daarin bevindt zich een fiche (modelfiche kan aangevraagd worden) met de volgende gegevens: schuilnaam, naam, geboortedatum, gevolgde studierichting, -jaar en school, thuisadres en telefoonnummer van de kandidaat. Alle gegevens worden in drukletters geschreven.
De poëzie moet ten laatste op 22 maart 2008 opgestuurd worden naar de Bibliotheek (Valkaartprijs), Kapellestraat 19, 8020 Oostkamp, t. 050 833 130. De ingezonden gedichten worden niet teruggestuurd. Door deel te nemen geeft de kandidaat aan de organisator het recht om genomineerde en/of bekroonde gedichten te publiceren. De prijswinnaars worden uitgenodigd naar de prijsuitreiking op zaterdag 7 juni 2008 in De Valkaart, Albrecht Rodenbachstraat 42, 8020 Oostkamp.
Het wedstrijdreglement en verdere inlichtingen zijn te bekomen bij Adelin De Craene, t.050 27 98 12 en bij Jaak Van Hulle, t. 0478 25 10 42, jaak.van.hulle@skynet.be.
Veel succes!
De wedstrijd is voorbehouden aan alle leerlingen uit het secundair voltijds en deeltijds onderwijs. Deelnemers mogen maximum twee gedichten inzenden, getypt, op vijf exemplaren, op DIN A4-formaat en ondertekend met een schuilnaam en de graad (vb. Zorro, 3de graad). Die schuilnaam en de graad worden herhaald op de buitenzijde van een bijgevoegde gesloten omslag. Daarin bevindt zich een fiche (modelfiche kan aangevraagd worden) met de volgende gegevens: schuilnaam, naam, geboortedatum, gevolgde studierichting, -jaar en school, thuisadres en telefoonnummer van de kandidaat. Alle gegevens worden in drukletters geschreven.
De poëzie moet ten laatste op 22 maart 2008 opgestuurd worden naar de Bibliotheek (Valkaartprijs), Kapellestraat 19, 8020 Oostkamp, t. 050 833 130. De ingezonden gedichten worden niet teruggestuurd. Door deel te nemen geeft de kandidaat aan de organisator het recht om genomineerde en/of bekroonde gedichten te publiceren. De prijswinnaars worden uitgenodigd naar de prijsuitreiking op zaterdag 7 juni 2008 in De Valkaart, Albrecht Rodenbachstraat 42, 8020 Oostkamp.
Het wedstrijdreglement en verdere inlichtingen zijn te bekomen bij Adelin De Craene, t.050 27 98 12 en bij Jaak Van Hulle, t. 0478 25 10 42, jaak.van.hulle@skynet.be.
Veel succes!
dinsdag 8 januari 2008
Sneeuwklokjes en lavendel
ik heb gewacht tot bloemen
op mijn graf de sneeuw verjaagden
ik heb gedroomd dat ik tussen kleine klokjes
ontwaakte en mijn leven andermaal hervatte
- toen jij me koelbloedig vermoordde
met je ijskoude woorden mijn bloed deed stollen
een traan bevroor, vereeuwigd op mijn wang -
ik heb gewacht tot de zon
bij mijn graf de droefheid verborg
ik heb gedroomd dat ik in de geur van lavendel
ontwaakte en mijn laatste traan liet vloeien
© Emmeline Schelfhaut
op mijn graf de sneeuw verjaagden
ik heb gedroomd dat ik tussen kleine klokjes
ontwaakte en mijn leven andermaal hervatte
- toen jij me koelbloedig vermoordde
met je ijskoude woorden mijn bloed deed stollen
een traan bevroor, vereeuwigd op mijn wang -
ik heb gewacht tot de zon
bij mijn graf de droefheid verborg
ik heb gedroomd dat ik in de geur van lavendel
ontwaakte en mijn laatste traan liet vloeien
© Emmeline Schelfhaut
Abonneren op:
Posts (Atom)
